Przedsiębiorczość społeczna to forma działalności gospodarczej, której celem jest rozwiązywanie problemów społecznych, a nie maksymalizacja zysku. Łączy elementy biznesu i działalności społecznej — przedsiębiorstwo społeczne prowadzi działalność ekonomiczną, ale zyski przeznacza głównie na realizację celów społecznych, takich jak wsparcie osób zagrożonych wykluczeniem, ochrona środowiska czy rozwój lokalnych społeczności.

Cechy przedsiębiorczości społecznej:

• priorytetem jest misja społeczna,
• zysk jest środkiem, nie celem,
• ważne są wartości etyczne i odpowiedzialność społeczna,
• często opiera się na zaangażowaniu lokalnym i współpracy.

Przykłady przedsiębiorstw społecznych to spółdzielnie socjalne, fundacje prowadzące działalność gospodarczą czy inicjatywy ekonomii społecznej wspierające osoby bezrobotne lub niepełnosprawne.

Krótka historia przedsiębiorczości społecznej:

Początki przedsiębiorczości społecznej sięgają XIX wieku, kiedy powstawały pierwsze spółdzielnie i organizacje samopomocowe — np. spółdzielnia Rochdale w Anglii (1844 r.), uznawana za prekursora ruchu spółdzielczego. Ideą było wspólne działanie ludzi dla poprawy warunków życia i pracy.

W XX wieku przedsiębiorczość społeczna rozwijała się w różnych formach — od spółdzielni po fundacje i organizacje non-profit prowadzące działalność gospodarczą.

Od lat 90. XX wieku termin „przedsiębiorczość społeczna” zaczął być szeroko używany, szczególnie w Europie i Ameryce Północnej, wraz z rozwojem tzw. ekonomii społecznej. Dziś stanowi ważny element gospodarki, wspierany przez państwo i organizacje międzynarodowe.

Krótka historia przedsiębiorczości społecznej w Polsce:

W Polsce tradycje przedsiębiorczości społecznej sięgają XIX wieku, kiedy rozwijały się spółdzielnie rzemieślnicze, rolnicze i spożywcze, często związane z ruchem niepodległościowym i samopomocą społeczną.

Po II wojnie światowej wiele z tych inicjatyw zostało upaństwowionych, a idea przedsiębiorczości społecznej zanikła w gospodarce centralnie planowanej.

Odrodzenie nastąpiło po 1989 roku, wraz z rozwojem gospodarki rynkowej i sektora pozarządowego. W latach 2000. pojawiły się spółdzielnie socjalne, centra integracji społecznej i inne formy ekonomii społecznej.

Obecnie przedsiębiorczość społeczna w Polsce jest wspierana przez państwo i samorządy, a także finansowana z funduszy unijnych, odgrywając coraz większą rolę w walce z wykluczeniem społecznym i rozwojem lokalnym.